Twaalf jaar oud was ik, toen ik voor het eerst hoorde “zijn kan dat niet”. Dat was niet de stem van mijn ouders, maar de leerkracht uit groep 8. Ondanks de uitslag die ik nodig had om het vmbo te mogen doen, bepaalde één toets of ik het volgende niveau wel aan zou kunnen. Daar zat ik dan, horen hoe er over mij gesproken werd maar niet met mij. De woorden “zij kan dat niet” drongen langzaamaan steeds meer tot mij door. Vanuit mijn oren door naar iedere vezel in mijn lichaam en mijn hersenen. Een akelig gevoel, waar ik op die leeftijd geen naam voor had. De jaren daarna stapelde als het ware negatieve ervaringen of soortgelijke opmerkingen zich als bouwstenen op. Duidelijk is het nu wel, er was een fundering gelegd. Je voelt het misschien al aankomen er kwam wat nieuws om het hoekje kijken. De sterke drang om mij naar iedereen om mij heen te bewijzen, nog steeds de opmerking met mij meedragend. Ik sleepte de één na de andere diploma binnen. Iedere diploma uitreiking waren ze aanwezig, mijn ouders. Ik kon de trots van de gezichten aflezen “we zijn trots op je meisje” volgde daarna de woorden. Zodoende volgde de opleidingen, trainingen en cursussen elkaar op. Ik deed er alles aan om maar niet de woorden uit te hoeven spreken
Ik kan het niet
Op de werkvloer verliep alles vlekkeloos. Ik begon in de functie assistent woonbegeleider en ontwikkelde ontzettend goed. Geen tree op de ladder bleef onbenut, tot ik ervan mocht proeven wat een management functie inhield. Als hulpverlener heb ik vele functies mogen uitoefenen, sommige functies nog uitdagender dan de ander, maar ik ging ervoor. Ergens was er toch nog wel dat stemmetje, herken je wel toch? Dat poppetje die op je schouder zit en je het een en ander influistert, of dat stemmetje in je hoofd wat er ineens is. In welke voorbeeld jij het dan ook herkent, daar was hij dan. Alweer probeerde hij mij ervan te overtuigen “dat ik het niet kan”. Daar ging ik weer, volop aan de bak om te bewijzen dat ik het kan. De vraag die nu dan luidt, bewijzen aan wie? Als ik nu terug denk, geloof ik niet zozeer dat ik mijn omgeving wat duidelijk wilde maken, maar eerder mezelf. Wellicht zocht ik wel naar antwoorden voor mezelf, want als ik niet goed genoeg ben, wie dan wel? Stiekem was er ook wel angst, wat als er nou wel een antwoord was die een bevestiging gaf op mijn onzekerheid. Vaak genoeg kwam het weleens in mij op, kan ik het wel echt? Wat nu?
Wat heeft mij nou geholpen om te leren gaan met deze ervaringen, gevoelens en emoties?
- Denk na over welke gebeurtenis (sen) in jouw leven zijn voorgevallen. Wat is jouw fundering geweest? Schrijf het eventueel op, het zichtbaar maken zorgt ervoor dat het tastbaar is. In vele gevallen zorgt de tastbaarheid ervoor dat het “echter” wordt en niet alleen een verhaal in je hoofd.
- Doe dingen waar je zelfvertrouwen/ zelfbeeld van groeit. Zelfvertrouwen groeit vooral door actie te ondernemen. Maak een tijdsplanning waarin je gericht aan de slag gaat met het een en ander. Door te benoemen dat je graag wil dat de situatie veranderd zonder er iets voor te doen, werkt niet.
- Als iets (kan ook een gebeurtenis zijn) een nare/ negatief gevoel los maakt, wat jou in de weg staat om doelen te behalen, zorg dan voor verandering. Ga aan de slag met persoonlijke ontwikkeling, doe het voor jezelf. Houd je bezig, stap zo nu en dan eens uit de comfortzone en durf fouten te maken. Daar zit tenslotte de groei.
- Mijn laatste tip is, keep moving oftewel challenge yourself. Alleen zo kom je erachter of je iets wel/ niet kan, daar zit de kracht. Durf het aan te gaan, het levert gegarandeerd wat op. Het levert in ieder geval situaties op waardoor we in de gelegenheid worden gesteld om iets te leren. Hetzij over onszelf of de omstandigheden waar we in verkeren.
Een flink aantal jaren later weet ik dat bovenstaande beschreven situatie mij juist heel veel geleerd heeft. Ik heb mezelf beter leren kennen o.a. door bovenstaande tips toe te passen. Hierdoor kreeg ik het lef om situaties van het leven niet uit de weg te gaan, maar ze juist aan te gaan. Ik schrijf erover alsof het een makkelijk proces is, maar ben mij er al tegoed van bewust dat het ook voor nare overtuigingen kan zorgen. Deze overtuigingen kunnen vervolgens weer zorgen voor belemmeringen en blokkades in het leven. Helaas zie en hoor ik hierdoor dus ook dat mensen niet het leven leiden die zij graag zouden willen.
Met mijn blog probeer ik middels mijn verhaal te vertellen, dat we allemaal weleens met dit soort interne gevechten te maken hebben en/of krijgen. Dan is het fijn om ergens terug te lezen wat heeft iemand anders nou gedaan? Ik hoop dan ook zoveel mogelijk mensen te bereiken, help jij mij mee?
Deel dan deze blog.