Author: Natasha de la Paz

Maar ik ben wel van mening dat bij vitaliteit ook zeer zeker wel mentaal stukje komt en en dat wordt heel vaak nog over het hoofd gezien. Men denkt dat vitaliteit altijd maar te maken heeft met het stukje gezond eten gezond, leven en bewegen. Tuurlijk is ook een onderdeel ervan, maar als je mentaal niet goed in elkaar steekt, dan ja kan je nog zo hard aan je finaliteit werken maar dan gaat dat ook niet heel veel uithalen. Snap je, dus ik probeer dat allemaal een beetje samen. Dus ik denk dat uiteindelijk het wezenlijker resultaten dan ook gaat worden, dat al die dingen samen teweegbrengen dat de medewerker zich vitaler gaat voelen. En dat het vitaler voelen ook weer effect gaat hebben op minder werkstress, lagere zieke ziekteverzuim en dat mensen ook zeer zeker weer plezier in hun werk gaat terugvinden. En daardoor dus niet uitstromen.

Op het moment dat de leidinggevende in ieder geval met het team kan gaan zitten. En daadwerkelijk kan kijken nou oké dit en dit en dit is het probleem, maar ook vanuit zijn rol als de enige geven dan kan benoemen waar die eigenlijk te kort heeft geschoten. Dan heb je een bepaalde dynamiek wat een team, maar ook wat de zorgmedewerkers uiteindelijk weer erop attendeert, van hey, er wordt wel degelijk naar ons geluisterd. Want diegene die leidinggevende van ons die heeft dat of dat of dat benoemd. En dat is nou precies waar we al die tijd tegenaan liepen. Dat is nou precies wat we benoemde. Hij of zij heeft dus wel degelijk naar ons geluisterd. Je hebt daardoor dat medewerkers toch vaak wel weer de schouders eronder kunnen zetten en maakt niet uit wat voor situaties zich voordoet. Ze hebben het idee dat dat door iedereen gedragen wordt. Één oplossing is er niet, maar je kan het wel zoeken vanuit meerdere invalswegen.

Ik richt me voor de leidinggevenden ook met name op het stukje verbondenheid van hoe blijf je verbonden met je team. Luister niet alleen naar de signalen, maar zorg ook dat je naast het feit dat je hebt aangehoord hebt dat er ook een daadwerkelijk een actie uitkomt vanuit jou. En dan heb je denk ik alle tools die je nodig hebt om met je team naar een oplossing te gaan werken.

Het ging zo goed de laatste tijd en ik had niks te klagen. Thuis liep het beter dan ooit, ik had meer tijd voor mezelf en had mooie succesverhalen vanuit mijn onderneming. 

Dan ineens krijg ik een telefoontje, dat telefoontje lijkt alles te veranderen. Het was slecht nieuws, gaandeweg het gesprek werd het nieuws steeds slechter. Het was goed mis. Terwijl de persoon aan de andere kant verder praat lijkt het allemaal langs mij te gaan. Ik val stil, zo stil dat ik een stem hoor vragen “ben je er nog”? Ik blijf nog even stil, slik en antwoord “ja ik ben er”. Even later ronden we het gesprek af. Ik probeer het te bevatten, “wat heb ik nou zojuist in die paar minuten gehoord”? 

Mijn lijf geeft nog geen signalen, het gaat dus eigenlijk nog wel. Naarmate de avond vordert gaat het steeds minder goed, de woorden van het telefoongesprek eerder op de dag herhalen zich “het gaat slechter met zijn hart”. Op dat moment gebeurd er wat bij mij, ineens voel ik een zwaar gevoel op mijn borst. Het ademen wordt moeilijk, bij iedere ademhaling trilt mijn lijf en daar komt het. Ik barst in tranen uit en kon niet meer stoppen. Terwijl ik het adem halen forceerde, hakte de lichamelijke sensatie erin. Mijn gevoel kwam samen met mijn gedachte, ik was nog niet klaar om afscheid van hem te nemen. Het nieuws viel mij zwaar, ik deed in de nacht geen oog dicht. Ik besloot de dag daarna rustig aan te doen. 

Ik koos voor mezelf en reed naar het strand om mijn gedachten de ruimte te geven. Ik wist het gewoon even niet meer, mijn gevoelens en gedachten namen het van mij over. Ondertussen bleef ik over het strand lopen en naar de horizon kijken. Langzaam ebde mijn gedachten weg, ik was weer rustig geworden. Zo rustig als ik was, liep ik naar mijn auto en reed terug naar huis. Eenmaal thuis aangekomen wilde ik nog maar één ding doen, schrijven. Ik pakte mijn dagboek en begon te schrijven.

In bovenstaand verhaal heb ik met jullie gedeeld wat voor een impact het nieuws op mij gehad heeft. Daarnaast heb ik ook met jullie gedeeld wat mij nou geholpen had om wat te doen met de signalen die mijn lijf gaf. Maar al te vaak proberen we onszelf wijs te maken “dat zijn dingen van het leven of je kan er nu toch niks meer aan doen”. 

Voor een gedeelte klopt het ook wel, het leven heeft niet alleen maar een mooie kant. Maar je leven proberen op te pakken alsof er niks gebeurd is, werkt niet. Wist je bijvoorbeeld dat als je lang genoeg met psychotrauma blijft rondlopen zonder er wat mee te doen, dit kan leiden tot

• Stress
• Burn out
• Depressie
• Suïcide

Enkele tips wat je op bovenstaande situatie omschrijving kan toepassen, zijn

• Hulp zoeken/ vragen
• Iets doen met de lichamelijke sensaties die je op dat moment voelt ( bijv. ademhalingstechnieken, wandeling, mediteren)
• Wat werkt voor jou spanning verlagend? Voer dat uit

We hebben maar één lichaam, wees daar zuinig op!

Ik hoor het je zeggen en als je het niet zegt, dacht je het misschien. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar hoe doe je dat? Hoe verander je nou je mindset naar een positieve mindset? Best lastig, als je de afgelopen periode misschien wel de laatste jaren redelijk wat tegenslagen hebt gehad. Zie dan maar weer eens positief tegen de dingen aan te kijken en toch is het mogelijk, ook al zien wij het niet op dat moment. 

Merk je het ook? Als de dingen goed gaan in je leven, heb je hier niet zo een last van. Over het algemeen kijk je positief tegen de dingen in het leven aan. Dit alles heeft te maken met de positieve neurotransmitters die aan het brein gegeven worden. Er wordt een positieve behoefte ontwikkelt en je wil hier meer van. Krijg je met vervelende gebeurtenissen te maken die nog te overzien zijn (het aantal gebeurtenissen is voor iedereen anders), lukt het meestal ook nog wel om je te herpakken. De zwaarte van de gebeurtenissen is ook iets waar we ons niet ik moeten vergissen. Zijn er meerdere zware situaties op je afgekomen, kunnen we niet ontkennen dat het wat met je doet. Aan wat iets met je doet, kunnen verschillende gevoelens en emoties gekoppeld zijn. Je gevoelens en emoties gaan nu een rol spelen met wat er in je hoofd omgaat. Het begint een warboel te worden, nu wordt het moeilijk. Waar is de positiviteit gebleven?

Enkele jaren geleden toen ik nog op de kliniek werkte, kwamen enkele cliënten zich melden met lichte depressieve klachten. Een veel voorkomende opmerking was dan “ik zie het gewoon even niet”, gevolgd door mijn vraag “wat zie je dan precies niet”? “Hoe ik de dingen positiever kan zien”? Wat ik in zo een situatie dan merkte, was dat men wel wil. Alleen wisten ze daadwerkelijk niet wat zij zouden kunnen doen om hier verandering in te brengen. 

Er is niks mis met af en toe eens een keer lekker klagen, gooi het eruit. Het ziet er anders uit als je het leuke, goede of zelfs mooie ergens niet meer van kan zien. Alsof er een donkere wolk boven je hangt en maar niet weg lijkt te gaan. Maar hoe breng je hier nou verandering in? Hoe zorg je nou zelf voor die positieve verandering in je brein? Ik zal je wat tips geven, probeer het eens? Wellicht heb je er wat aan?

1. Beantwoord de volgende vraag voor jezelf, namelijk: Ervaar je momenteel een vorm van stress? In je werksituatie, persoonlijke omstandigheden of burn- out? Deze omstandigheden staan positief denken in de weg, door hiermee aan de slag te gaan met ontstaat er langzaam aan weer ruimte voor optimisme.  
2. Maak voor jezelf een lijst. Met aan de ene kant het woord energie gevers en aan de andere kant energie vreters. Noteer vervolgens wat jouw energie gevers en energie vreters zijn. Wat brengt/ geeft jou energie? En wat neemt jouw energie?
3. Als jouw draagkracht en draaglast uit balans zijn, is dit van invloed op je stemming. Zorg dus voor stabiliteit. Zit er iets tussen de energie vreters wat je beter niet meer kan doen? Of zou moeten laten? 
4. Verdeel vervolgens het lijstje ook weer in categorieën. Bij de energie gevers maak je een inschaling tussen bijv. 1 het belangrijkst en 5 niet zo belangrijk. Bij de energie vreters kan je bijv. ook de cijfers 1 t/m 5 gebruiken, maar dan op een andere manier. Het cijfer één staat nu dan voor wat je als eerste zou laten en/ of mee gaat stoppen. Ga hiermee door tot het cijfer 5. Heb je meer dingen genoteerd kan je uiteraard meer cijfers toevoegen, als dat beter werkt voor jou. 

Nadat je hier even de tijd voor hebt genomen, wordt het misschien wat inzichtelijker. Je kan nu gerichter keuzes maken, wat ga je doen? 

Heb je geen last van bovenstaande en sta je er neutraal in? Maar kan je eveneens wat tips gebruiken, dan heb ik hier ook wat op, namelijk:

1. Jij weet als geen ander wat goed voor je is. Welke omstandigheden zetten jou ertoe om te genieten? Probeer hier weer even wat extra aandacht aan te schenken.
2. We vergeten weleens goed voor onszelf te zorgen en/ of lief voor onszelf te zijn. Wat was jouw hoogtepunt van de week? Heb je hierbij stil gestaan? Wat verdien jij voor deze prestatie? Wat zou je jezelf geven? Heb jij jezelf bijv. een compliment gegeven?
3. Het lekker in je vel zitten zorgt er namelijk voor dat je positiever tegen dingen aankijk. 

Dus had jij nergens last van, goed bezig. Keep up the good work, misschien zou je bovenstaande punten nog eens door kunnen lezen. Herken je het een en ander in deze blog waar iemand wat aan zou kunnen hebben, voel je vrij om het met hen te delen. 

Zij en ik zijn je hier erg dankbaar voor!

Twaalf jaar oud was ik, toen ik voor het eerst hoorde “zijn kan dat niet”. Dat was niet de stem van mijn ouders, maar de leerkracht uit groep 8. Ondanks de uitslag die ik nodig had om het vmbo te mogen doen, bepaalde één toets of ik het volgende niveau wel aan zou kunnen. Daar zat ik dan, horen hoe er over mij gesproken werd maar niet met mij. De woorden “zij kan dat niet” drongen langzaamaan steeds meer tot mij door. Vanuit mijn oren door naar iedere vezel in mijn lichaam en mijn hersenen. Een akelig gevoel, waar ik op die leeftijd geen naam voor had. De jaren daarna stapelde als het ware negatieve ervaringen of soortgelijke opmerkingen zich als bouwstenen op. Duidelijk is het nu wel, er was een fundering gelegd. Je voelt het misschien al aankomen er kwam wat nieuws om het hoekje kijken. De sterke drang om mij naar iedereen om mij heen te bewijzen, nog steeds de opmerking met mij meedragend. Ik sleepte de één na de andere diploma binnen. Iedere diploma uitreiking waren ze aanwezig, mijn ouders. Ik kon de trots van de gezichten aflezen “we zijn trots op je meisje” volgde daarna de woorden. Zodoende volgde de opleidingen, trainingen en cursussen elkaar op. Ik deed er alles aan om maar niet de woorden uit te hoeven spreken 

Ik kan het niet

Op de werkvloer verliep alles vlekkeloos. Ik begon in de functie assistent woonbegeleider en ontwikkelde ontzettend goed. Geen tree op de ladder bleef onbenut, tot ik ervan mocht proeven wat een management functie inhield. Als hulpverlener heb ik vele functies mogen uitoefenen, sommige functies nog uitdagender dan de ander, maar ik ging ervoor. Ergens was er toch nog wel dat stemmetje, herken je wel toch? Dat poppetje die op je schouder zit en je het een en ander influistert, of dat stemmetje in je hoofd wat er ineens is. In welke voorbeeld jij het dan ook herkent, daar was hij dan. Alweer probeerde hij mij ervan te overtuigen “dat ik het niet kan”. Daar ging ik weer, volop aan de bak om te bewijzen dat ik het kan. De vraag die nu dan luidt, bewijzen aan wie? Als ik nu terug denk, geloof ik niet zozeer dat ik mijn omgeving wat duidelijk wilde maken, maar eerder mezelf. Wellicht zocht ik wel naar antwoorden voor mezelf, want als ik niet goed genoeg ben, wie dan wel? Stiekem was er ook wel angst, wat als er nou wel een antwoord was die een bevestiging gaf op mijn onzekerheid. Vaak genoeg kwam het weleens in mij op, kan ik het wel echt? Wat nu? 

Wat heeft mij nou geholpen om te leren gaan met deze ervaringen, gevoelens en emoties?   

1. Denk na over welke gebeurtenis (sen) in jouw leven zijn voorgevallen. Wat is jouw fundering geweest? Schrijf het eventueel op, het zichtbaar maken zorgt ervoor dat het tastbaar is. In vele gevallen zorgt de tastbaarheid ervoor dat het “echter” wordt en niet alleen een verhaal in je hoofd. 
2. Doe dingen waar je zelfvertrouwen/ zelfbeeld van groeit. Zelfvertrouwen groeit vooral door actie te ondernemen. Maak een tijdsplanning waarin je gericht aan de slag gaat met het een en ander. Door te benoemen dat je graag wil dat de situatie veranderd zonder er iets voor te doen, werkt niet. 
3. Als iets (kan ook een gebeurtenis zijn) een nare/ negatief gevoel los maakt, wat jou in de weg staat om doelen te behalen, zorg dan voor verandering. Ga aan de slag met persoonlijke ontwikkeling, doe het voor jezelf. Houd je bezig, stap zo nu en dan eens uit de comfortzone en durf fouten te maken. Daar zit tenslotte de groei. 
4. Mijn laatste tip is, keep moving oftewel challenge yourself. Alleen zo kom je erachter of je iets wel/ niet kan, daar zit de kracht. Durf het aan te gaan, het levert gegarandeerd wat op. Het levert in ieder geval situaties op waardoor we in de gelegenheid worden gesteld om iets te leren. Hetzij over onszelf of de omstandigheden waar we in verkeren.

Een flink aantal jaren later weet ik dat bovenstaande beschreven situatie mij juist heel veel geleerd heeft. Ik heb mezelf beter leren kennen o.a. door bovenstaande tips toe te passen. Hierdoor kreeg ik het lef om situaties van het leven niet uit de weg te gaan, maar ze juist aan te gaan. Ik schrijf erover alsof het een makkelijk proces is, maar ben mij er al tegoed van bewust dat het ook voor nare overtuigingen kan zorgen. Deze overtuigingen kunnen vervolgens weer zorgen voor belemmeringen en blokkades in het leven. Helaas zie en hoor ik hierdoor dus ook dat mensen niet het leven leiden die zij graag zouden willen.

Met mijn blog probeer ik middels mijn verhaal te vertellen, dat we allemaal weleens met dit soort interne gevechten te maken hebben en/of krijgen. Dan is het fijn om ergens terug te lezen wat heeft iemand anders nou gedaan? Ik hoop dan ook zoveel mogelijk mensen te bereiken, help jij mij mee?

Deel dan deze blog.